ผมเริ่มเรียนที่ JAMMER ตั้งแต่ม.5 เพราะตอนนั้นพึ่งรู้ตัวว่าอยากเรียนศิลปะที่นี่เป็นมากกว่าตึกติวที่นี้สอนมากกว่าการวาดเขียนจากที่ผมเป็นคนไม่มีเป้าหมายเดินไปเรื่อยๆ ที่นี่ ทำให้ผมมีเป้าหมายและทำให้รู้ว่าต้องเดินไปในทางไหน จากที่ผมเป็นคนที่เชื่อมาโดยตลอดว่าเรียนศิลปะต้องมีพรสวรรค์เท่านั้น ที่นี้ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดว่าพรสวรรค์หรือจะสู้พรแสวง ที่นี้พี่ๆในตึกยังให้ความดูแลเป็นห่วงอย่างดีทั้งเรื่องเรียนและเรื่องส่วนตัว จากคนที่ผมไม่เคยรู้จัก จากที่ผมคิดว่าพี่เขาก็สอนไปตามหน้าที่ พอถึงวันที่ผมสอบติดทำให้ผมรู้ว่าที่พี่เขายอมเหนื่อย ที่บ่นทุกๆเย็นเพราะควารักและความหวังดีทั้งนั้น ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากๆครับ ผมจะไม่หยุดเดิน ผมจะเดินต่อและจะเดินให้ไกลกว่าเดิม